ನಗುವ ಮುಖದ ಹಿಂದೆ...

ನಾನಾಗ ಎರಡನೇ ವರ್ಷದ ಬಿ ಎ ಓದುತ್ತಿದ್ದೆ. ಎನ್ ಎಸ್ಸೆಸ್ಸು, ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಅದೂ ಇದೂ ಮಣ್ಣಾಂಗಟ್ಟಿ ಅಂತ ಕ್ಲಾಸಿಗಿಂತ ಹೊರಗೆ ತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದುದೇ ಹೆಚ್ಚು. ನಮ್ಮ ಟೀಮೂ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಇತ್ತು. ಎಲ್ಲರೂ ಖುಷಿ ಖುಷಿಯಾಗಿ ತಿರುಗಾಡುತ್ತಿದ್ದೆವು, ಜಾತ್ರೆ, ನಾಟ್ಕ, ಸಮಾಜ ಸೇವೆ ....

ಒಂದು ದಿನ ನನ್ನ ಜೂನಿಯರ್ ಶಿವಪ್ಪ ಬಂದು "ಬ್ಲಡ್ ಡೊನೇಟ್" ಮಾಡೋರು ಒಂದು ನಾಲ್ಕು ಜನ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು ಅಂದ. ಶಿವಪ್ಪ ಅಂದ್ರೆ ನಮಗೆಲ್ಲ ಅಚ್ಚುಮೆಚ್ಚು. ಇಡೀ ದಿನ ನಗು ನಗುತ್ತಾ, ಇದ್ದವರ ಕಾಲೆಳೆದುಕೊಂಡು ಕಾಲೇಜು ತುಂಬಾ ಪುಟು ಪುಟು ಓಡಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದವನು . ಹೃದಯ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆ ಇರುವಾತ. ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿನ ಕಲ್ಚರಲ್ ಟೀಮು ಅವನಿಲ್ಲದೇ ಇದ್ದರೆ ಅಪೂರ್ಣ. ಮಿಮಿಕ್ರಿ, ಮೈಮು, ನಾಟ್ಕ, ಯಾವುದಕ್ಕಾದರೂ ಸೈ! ಅವನು ಬ್ಲಡ್ ಡೊನೇಟ್ ಮಾಡೋಕೆ ಕೇಳ್ಕೋತಾ ಇದಾನೆ ಅಂದ ಮೇಲೆ ನಿರಾಕರಿಸೋ ಮಾತೇ ಇರಲಿಲ್ಲ.

ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಈ ತರಹ "ರಕ್ತದಾನ ಮಾಡಿ" ಅಂತ ಮನವಿಗಳು ಯಾವಾಗಲೂ ಬರುತ್ತಿರುತ್ತವೆ. ಒಂದು ಬಾಟಲಿ ರಕ್ತಕ್ಕೆ, ೧೦೦೦ ರೂಪಾಯಿಗಳವರೆಗೆ ಚಾರ್ಜ್ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯವರು. ಯಾರಾದರೂ ದಾನಿಗಳು ದೊರಕಿದಲ್ಲಿ ಅವರ ರಕ್ತ ಪಡೆದುಕೊಂಡು, ರೋಗಿಗೆ ಬೇಕಾದ ರಕ್ತವನ್ನ ೩೫೦-೪೦೦ರೂಗಳಿಗೆ ನೀಡುತ್ತಾರೆ. ಬಡ ಕುಟುಂಬಗಳಿಗೆ ಸಾವಿರಗಟ್ಟಲೆ ಮೊತ್ತವನ್ನು ಭರಿಸುವ ಶಕ್ತಿ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಕೆಲಬಾರಿ ೨೦-೩೦ ಬಾಟಲಿ ರಕ್ತದ ಅವಶ್ಯಕತೆಯೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಅಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ಸಹಾಯಕ್ಕೆ ಬರುವುದು ದೊಡ್ಡ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಲಭ್ಯವಿರುವ ಕಾಲೇಜಿನ ಮಕ್ಕಳು. ಹಾಗಂತ ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳೂ ರೆಡಿ ಇರುತ್ತಾರೆ ರಕ್ತದಾನಕ್ಕೆ ಅಂತಲ್ಲ, ಒಂದಿಷ್ಟು ಜನರಾದರೂ ಸಿಗುತ್ತಾರೆ ಕಾಲೇಜುಗಳಲ್ಲಿ.

ಈ ಬಾರಿ ನಾನು, ವ್ಯಾಸ, ಮತ್ತೊಂದೆರಡು ಜನ ಹೊರಟೆವು. ಶಿವಪ್ಪ ಅದೇ ಊರಿನವನಾದ್ದರಿಂದ, ಯಾರೋ ಬಂದು ಅವನ ಬಳಿ ಕೇಳಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡೆ. ಮಂಗಳೂರಿನ ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿ ಕೂತಾದ ಮೇಲೆ ಗೊತ್ತಾಯಿತು, ಶಿವಪ್ಪನ ತಂದೆಯವರಿಗೇ ಹುಷಾರಿಲ್ಲವಂತೆ ಅಂತ. ಶಿವಪ್ಪನನ್ನ ನೋಡಿದೆ, ಅವನು ಎದುರುಗಡೆ ಸೀಟಲ್ಲಿ ಭಯಂಕರ ಜೋಕು ಹೇಳಿ ಯಾರನ್ನೋ ನಗಿಸುತ್ತಿದ್ದ!

ಮಂಗಳೂರಿನ ಆಸ್ಪತ್ರೆ ತಲುಪುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಶಿವಪ್ಪ ಹೇಳಿದ, ನನ್ನ ತಂದೆಯವರಿಗೆ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ಆಗಿದೆ, ಅವರಿಗೆ ಆಪರೇಷನ್ ಮಾಡುತ್ತಾರಂತೆ, ನಾಳೆ ನಾಡಿದ್ದಿನ ಹಾಗೆ. ೪-೫ ಬಾಟಲು ರಕ್ತ ಬೇಕಾಗಬಹುದೇನೋ ಅಂತ. ಶಿವಪ್ಪನ ತಂದೆಗೆ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ಅನ್ನೋದೇ ನನಗೆ ಅರಗದ ವಿಷಯವಾಗಿತ್ತು. ಅವರು ಅಡ್ಮಿಟ್ ಆಗಿ ವಾರಗಟ್ಟಲೆ ಆಗಿತ್ತಂತೆ. ನಮಗ್ಯಾರಿಗೂ ಅದರ ಸುಳಿವು ಕೂಡಾ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ದಿನಾ "ಗಮ್ಮತ್" ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ!

ರಕ್ತ ಕೊಟ್ಟಾದಮೇಲೆ ನಾವೆಲ್ಲ ಅವನ ತಂದೆಯನ್ನ ನೋಡಲು ಹೋದೆವು. ಅವರು ಆ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ತೀರಾ ಸಾಮಾನ್ಯ ವಾರ್ಡಿನ ಮತ್ತೂ ಸಾಮಾನ್ಯ ಬೆಡ್ದೊಂದರ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿದ್ದರು. ಮುಖದ ಕ್ಯಾನ್ಸರ್ ಆಗಿತ್ತು . ಮಾತಾಡುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.. ಕಾಯಿಲೆ ಅಷ್ಟು ಉಲ್ಬಣಗೊಂಡಿತ್ತು. ನಮಗೆಲ್ಲ ಅರಿವಾಯಿತು, ಇನ್ನು ಇವರು....

ಶಿವಪ್ಪ ಅವರಿಗೆ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲ ತೋರಿಸಿ, "ನಿಮಗೆ ರಕ್ತ ಕೊಡೋಕೆ ಬಂದಿದ್ದು ಇವರೆಲ್ಲ, ನನ್ನ ಫ್ರೆಂಡ್ಸು.." ಅಂತ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟ... ನಾವು ಸುಮ್ಮನೆ ನೋಡುತ್ತ ನಿಂತಿದ್ದೆವು.

ಅವರಿಗೆ ಏನನ್ನಿಸಿತೋ, ಕುಳಿತಲ್ಲಿಯೇ ಕಣ್ಣ ತುಂಬ ನೀರು ತುಂಬಿಕೊಂಡು ನಮಗೆ ಕೈ ಮುಗಿದು ಬಿಟ್ಟರು.

ಶಿವಪ್ಪ ಕಂಬವೊಂದರ ಹಿಂದೆ ನಿಂತು ಕಣ್ಣೊರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ನಮಗಾರಿಗೂ ಮಾತೇ ಹೊರಡಲಿಲ್ಲ..

ಅವನ ತಂದೆ ಆರ್ತ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಕೈ ಮುಗಿದ ಆ ಒಂದು ಕ್ಷಣವನ್ನ ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಇವತ್ತಿಗೂ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಒದ್ದೆಯಾಗುತ್ತದೆ.

ನಗುವ ಮುಖದ ಹಿಂದಿರುವ ಸತ್ಯದ ದರ್ಶನ ಒಮ್ಮೆಗೇ ಆಗುವುದಿದೆಯಲ್ಲ... ಅಬ್ಬಾ!!