ಬೆಳಕಿನ ಕವನ

ಆಕಾಶ ದೀಪದ ಸುತ್ತ ಮಿಣುಕು ಹುಳ ಸುತ್ತಿತ್ತು,
ಹೊಸಬಣ್ಣ-ಬೆಳಕನು ನೋಡಿ, ಆಶ್ಚರ್ಯವದಕೆ.
ಎಂದೂ ಇಲ್ಲಿಲ್ಲದ್ದು, ಇಂದೆಂತು ಬಂದಿತೋ
ಸೋಜಿಗವೆ ಸೋಜಿಗವು, ಬೆಳಕ ಹುಳಕೆ.


ಅಂಜುತಂಜುತಲೆ ಮೆಲ್ಲನೇ ಬಳಿಸಾರಿ,
ಕೇಳಿತದು ಆಕಾಶಬುಟ್ಟಿಯನು,
ಎಲ್ಲಿಂದ ಬಂದೆಯೋ ,ಯಾರು ನೀನು,
ನಿನಗೆ ಮಾತ್ರವ ಏಕೆ ಈಸೊಂದು ಪ್ರಖರತೆಯು
ನನ್ನ ಪ್ರಭೆಯೇಕೆ ಬಲು ಮಂಕು, ನಿನ್ನ ಹಾಗಿಲ್ಲ?


ಸಣ್ಣಗೆ ನಕ್ಕಿತಾ ಆಕಾಶದೀಪವು,
ನಿನ್ನಂತೆ ನಾನಲ್ಲ,ಅಲ್ಪಾಯುಷಿಯು ನಾನು ಗೂಡುದೀಪ.
ಹಬ್ಬದಾ ದಿನ ಮಾತ್ರ ನನ್ನಿರವು ಬಾನಲ್ಲಿ
ನಾಳೆ ಮತ್ತದೇ ಹಳೆ ಕತ್ತಲಾ ಗೂಡು,
ಆಥವ ಹೊರಗೆಸೆವರು, ಬರಿ ಬಿದಿರ ಅಸ್ಥಿ.


ನೀನೋ ನಿತ್ಯ ಸಂತೋಷಿ, ಸ್ವಪ್ರಭೆಯು ನಿನಗೆನನಗೋ
,ಬೆಳಕು ಕೊಡುವಾತ ಮನುಜ
ಅವಗೆ ಬೇಕೆಂದಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಮಾತ್ರವೆ ನಾನು.
ನಿನ್ನಷ್ಟು ಸುಖಿಯಲ್ಲ, ನನ್ನ ಬದುಕು.


ನನ್ನ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆಯು ಬಾಡಿಗೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದು
ಮಂಕು ನೀನಹೆ ಗೆಳೆಯ, ನಿನ್ನ ಬೆಳಕಲ್ಲ!
ನಾಳೆ ಮರತುಂಬ ಮತ್ತೆ ನಿನ್ನದೇ ಮಿಣುಕ ಮಣಿ,
ನನ್ನ ನೆನಪೂ ಬರದು ಇವರಾರಿಗೂ.


ಆದರೂ ನನಗಂತೂ ಸಂತಸವು ಬಹಳವಿದೆ.
ನನ್ನ ಬೆಳಕನು ಕಣ್ಣು ತುಂಬಿಕೊಳುವರು ಎಲ್ಲ.
ಇದ್ದಷ್ಟು ದಿನ ಖುಷಿಯು ಇರಲೇ ಬೇಕಲ್ಲವೇ
ಸುಮ್ಮಗೇ ಬೇಸರವ ಹುಡುಕುವುದು ಸಲ್ಲ.


ಆಗಸದೀಪದ ಮಾತ ಕೇಳಿದ ಮಿಂಚು ಹುಳ,
ಸುಮ್ಮಗೇ ಮೈಕೊಡವಿ ಸಾಗಿತಲ್ಲಿಂದ.
ಯಾವುದೋ ತಾನದ ಹಾಡ ಗುನುಗುತಿದ್ದರೆ ದೀಪ,
ನೇಸರನು ಮೂಡಿದ್ದ ದೂರ ಬೆಟ್ಟಸಾಲಲ್ಲಿ.