ಇವತ್ತು ಬೆಳಗ್ಗೆ..

ಇಂದು ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎಂದಿನಂತೆ BTM ಲೇ ಔಟಲ್ಲಿ ೨೦೧ ಬಸ್ಸಿಳಿದೆ, ೯ ಗಂಟೆಯ ಸಮಯ. ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಜಾಮ್ ಯಾಕೋ ಇನ್ನು ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಆಶ್ಚರ್ಯ ಅನ್ನಿಸಿತು. ದಿನನಿತ್ಯ ಇಲ್ಲಿ ವಾಹನಗಳ ಸರತಿ ಸಾಲು ಪೇ ಪೇ ಅಂತ ಹಾರ್ನು ಬಾರಿಸಿಕೊಂಡು ನಿಂತಿರುವುದು ತೀರಾ ಸಾಮಾನ್ಯ ದೃಶ್ಯ. ನಾನು ಬಸ್ಸಿಳಿದು ರೋಡು ದಾಟಲು ಹೊರಡುವುದಕ್ಕೂ, ಸಿಗ್ನಲ್ಲು ಬೀಳುವುದಕ್ಕೂ ಸರಿಯಾಯಿತು. ೨೦೧ ಬಸ್ಸು , ಅದರ ಹಿಂದೆ ಒಂದು ಆಟೋ, ಜೀಪು.. ಎಲ್ಲ ಬ್ರೇಕು ಹಾಕಿ ನಿಂತವು ಅಲ್ಲೇ.

೪ನೇ ವೆಹಿಕಲ್ಲು ಒಂದು ಅಂಬುಲೆನ್ಸ್. ಹಾರನ್ ಮೇಲೆ ಹಾರನ್ ಬಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಆತ. ನನ್ನಷ್ಟೇ ಪ್ರಾಯದ ಹುಡುಗ ಡ್ರೈವರ್ರು. "ಅಣ್ಣಾ, ಪ್ಲೀಸ್ ಮುಂದ್ ಹೋಗಣ್ಣ, ಅರ್ಜೆಂಟ್ ಕೇಸ್ ಬೇಗ್ ಹೋಗ್ಬೇಕೂ" ಅಂತ ಮುಂದಿನ ಜೀಪ್ನವನ್ನ ಅಂಗಲಾಚುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನೋ, "ಸಿಗ್ನಲ್ ಇದ್ಯಪ್ಪಾ, ನಾನೇನ್ ಮಾಡ್ಲಿ ಹೋಗಿ ಆ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಪೋಲೀಸ್ನ ಕೇಳು" ಅಂದು ಸುಮ್ಮಗಾದ. ಇಲ್ಲಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಹೇಗೆಂದರೆ, ಮುಂದಿನ ಯಾವ ಘಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಬೇಕಾದರೂ, ಯಾವನೋ ಒಬ್ಬ ತಲೆ ಕೆಟ್ಟವನು ಅಡ್ಡಂಬಡ್ದ ನುಗ್ಗಿ, ಟ್ರಾಫಿಕ್ಕು ಚಿತ್ರಾನ್ನ ಆಗಿಬಿಡಬಹುದು. ಹಾಗೆ ಆಗಿದ್ದನ್ನ ನಾನೇ ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ನೋಡಿದ್ದೇನೆ.

ಒಂದು ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡೋಣ ಅಂತ ಸೀದಾ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಪೋಲಿಸ್ ಹತ್ರ ಹೋದವನೇ
"ಸಾರ್ ನೋಡಿ ಅಲ್ಲಿ,ಒಂದು ಅಂಬುಲೆನ್ಸ್ ಮಧ್ಯ ಇದೆ..ಸಿಲ್ಕ್ ಬೋರ್ಡ್ ಕಡೆ ಹೋಗೋದು, ಆ ಕಡೆ ಸಿಗ್ನಲ್ ಕ್ಲಿಯರ್ ಮಾಡಿ .. ಏನೋ ಅರ್ಜೆಂಟಿರಬೇಕು" ಅಂದೆ, ಒಂದೇ ಉಸಿರಿಗೆ.

ಅವನು ತಣ್ಣಗೆ,
"ದಿನಕ್ಕೆ ಒಂದು ೧೦೦-೨೦೦ ಅಂಬುಲೆನ್ಸ್ ಓಡಾಡ್ತಾವೆ ಇಲ್ಲಿ, ಎಲ್ಲ ಅಂಬುಲೆನ್ಸ್ ಗೂ ನಾನು ಹೋಗೋಕೆ ಬಿಡ್ತಾ ಇದ್ರೆ, ಬೇರೆಯವ್ರು ಬಂದು ವದೀತಾರೆ ಅಷ್ಟೇ, ಸುಮ್ನೇ ಹೋಗಯ್ಯೋ "ಅಂದ.

"ಇಲ್ಲಣ್ಣಾ, ನೋಡಿ ಅಣ್ಣಾ, ಪ್ಲೀಸ್".. ಅಂದೆ ನಾನು, ಆಸೆ ಬಿಡದೆ. "ನೋಡಿ ಸರ್ ಸ್ವಲ್ಪ.. ಆಗತ್ತೆ ನಿಮ್ ಹತ್ರ..."
ಅಲ್ಲಿ ಹಿಂದುಗಡೆ ಅವ್ನು ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಹಾರನ್ ಕೇಳಿಸುತ್ತಿತ್ತು.

"ಇದೊಳ್ಳೇ ಗೋಳಾಯ್ತಲ್ಲಪ್ಪಾ..ತಡಿ" ಅಂದು, ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ವಿಸಲ್ ಊದಿ, ಆಗತಾನೇ ಹೋಗಲು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದವರನ್ನ ತಡೆದು ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ೨೦೧ ಬಸ್ಸಿನ ಡ್ರೈವರನಿಗೆ ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿದ - ಮುಂದೆ ಹೋಗೋ ಅಂತ. ಅಂಬುಲೆನ್ಸ್ ಡ್ರೈವರ್ ನಂಗೊಮ್ಮೆ ಕೈ ಮಾಡಿ (ಪ್ರಾಯಶಃ ಅವನು ನನ್ನನ್ನ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಅನಿಸುತ್ತದೆ) ವೇಗವಾಗಿ ಸಾಗಿದ.

ನಾನು ಆಫೀಸಿನತ್ತ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದೆ. ಇಂತಹ ಸಣ್ಣ ಸಣ್ಣ ಘಟನೆಗಳು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಖುಷಿ ನೀಡುತ್ತವೆ.